Nie widzimy tego i na pewno nie w sobie, ale większość ludzi uważa, że ludzie nadal wyglądają bardzo szczupło przy BMI 19 i poniżej, a następnie niedowaga 18 i poniżej. Z drugiej strony, jeśli ktoś ma średnią/dużą budowę ciała, prawdopodobnie nadal będzie wyglądał na niedowagę dla innych przy 19.

 

Obecnie mam 16.

To naprawdę zależy od tego, gdzie jestem. Miałam już niższą wagę, a potem przez jakiś czas dochodziłam do siebie i w pewnym momencie miałam 16, jedząc na poziomie regeneracji i czułam się świetnie.

W tej chwili jestem bardzo zmęczona, często mam mgłę mózgową, nie mogę skupić się na hobby, mam minimalne libido, ciągle myślę o jedzeniu, cały czas mam zaparcia, jestem bardziej przygnębiona i niespokojna, a mój układ odpornościowy jest w rozsypce (mam grypę od ponad tygodnia i kaszel nie ustępuje). Wszyscy patrzą na mnie krzywo. Wyglądam okropnie w ubraniach. Wszystko boli.

Nawet nie widzę siebie jako szczupłej, wciąż widzę tak dużo tłuszczu, który musi zniknąć i to naprawdę niepokoi, bo widzę swoje kości. Kiedyś marzyłam o tej wadze, ale teraz marzę tylko o normalności, cokolwiek to jest.

 

Mam (w zasadzie) 163 cm wzrostu i drobną budowę ciała, więc w okolicach 16 nie dostaję żadnych komentarzy, ponieważ strata była stopniowa i nikt się nie orientuje, ponieważ noszę ubrania, które to ukrywają. Nawet lata temu, kiedy miałam dokładnie 16, tylko lekarze byli zaniepokojeni.

Myślę, że to zależy od twojej budowy ciała i poprzedniej wagi, ale BMI 16 jest widocznie i zauważalnie niedowagą dla większości ludzi i możesz doświadczyć zaniepokojonych komentarzy lub dziwnych spojrzeń, zwłaszcza jeśli jesteś wysoki.

Jeśli chodzi o to, jak niezdrowe to jest, bądźmy szczerzy - to mniej niż optymalna waga, którą prawdopodobnie będziesz musiał ograniczyć, aby ją utrzymać. Możesz czuć się dobrze przy tej wadze, ale jeśli zostaniesz tam przez 10 lat, to prawdopodobnie inna historia dla twojego ciała i zdrowia.

Osoby spoza ED tak naprawdę nie wiedzą o ED poza stereotypami, więc kiedy zaczęli się zastanawiać, co się dzieje, ludzie zaczęli pytać mnie, czy jestem chora lub zakładać, że są jakieś problemy z ubóstwem lub zdrowiem, ale nikt ani razu nie założył (w moją twarz), że mam AN, chociaż może to wynikać z tego, że jestem POC.

 

To wskaźnik BMI modelki. I jest postrzegany jako niedowaga. Przykłady BMI 16 kobiet:

Kiedyś czułam się dobrze przy tym BMI, co sprawiło, że myślałam, że jestem za gruba!

 

To nie jest "anorektycznie" chude, jeśli jesteś niska, ale w przeciwnym razie powiedziałbym, że tak (nie jestem pewien, jaki masz wzrost).
Dostaję komentarze głównie przy BMI piętnaście lub granicznych 16/15, ale jestem niska.
Z drugiej strony mam dziwne proporcje i moja górna część ciała ma bardziej BMI niskie 15, a dolna część ciała około 18 lol, więc jeśli ludzie widzą mnie tylko z góry, dostaję zaniepokojone komentarze przy BMI 16.

 

to nie jest "anorektycznie" chude, jeśli jesteś niska, ale w przeciwnym razie powiedziałbym, że tak (nie jestem pewien twojego wzrostu).
Otrzymałem komentarze głównie przy BMI piętnaście lub na granicy 16/15, ale jestem niska
z drugiej strony mam dziwne proporcje i moja górna część ciała ma bardziej BMI niskie 15, a dolna część ciała około 18 lol, więc jeśli ludzie widzą mnie tylko z góry, dostaję zaniepokojone komentarze przy BMI 16.

O mój Boże, to takie prawdziwe, naturalnie mam dość pełną figurę, tego typu, która jest również niska i bez wyraźnej talii i z krótkimi nogami (w zasadzie zepsuta), a kiedy zeszłam do czegoś w rodzaju 16,5 BMI, wyglądałam WYGŁODZONA powyżej talii, ale moje nogi pozostały bardzo przeciętne?? Jakby moja twarz i okolice obojczyka szczególnie "wyglądały na niedowagę", ale poniżej talii było meh

 

Rzeczywiście powiedziałbym, że zależy to również w dużej mierze od wzrostu i kształtu ciała. Jestem stosunkowo wysoki i nawet przy wyższym BMI łatwiej mi wyglądać 'szczupło' niż osobom o innych typach budowy ciała (przynajmniej tak mi się wydaje, nie widzę tego lol). Kiedy patrzę na zdjęcia z późnych lat nastoletnich/wczesnych dwudziestych lat, kiedy faktycznie osiągnąłem BMI 16, wygląda to o wiele bardziej 'chorowicie' niż mogłoby to być w przypadku innych osób. Chociaż minęła już prawie dekada, pamiętam, że naprawdę przeszkadzało mi to w czasie studiów. Często musiałem walczyć z mgłą mózgową i miałem bardzo mało energii, ale fizycznie funkcjonowałem w miarę dobrze. Zdecydowanie zajęło mi to znacznie dłużej, aby ukończyć studia niż większości ludzi, z którymi zaczynałem moje lata uniwersyteckie, chociaż 💀

 

Duża rama, więc wszystko bolało siedząc lub leżąc i było widać, że źle się czuję i ludzie mogli to zauważyć. Czułem się również fizycznie źle. To uw, więc pomimo tego, co chcemy sobie powiedzieć, nie jest to idealne.

 

16 to moje ulubione BMI. Byłem niżej i na pewno byłem wyżej. Wyglądam szczupło, ale nie przerażająco szczupło (mam drobną budowę ciała i muszę zrzucić DUŻO więcej, żeby być przerażająco szczupłą), a negatywne skutki wynikają w zasadzie z ograniczeń, których potrzebuję, żeby tam dotrzeć, a nie z wagi. (Ponownie, mam drobną budowę ciała i naturalnie powinnam ważyć mniej niż większość ludzi dla zdrowia)

 

Przez całe dorosłe życie miałam BMI 16, z wyjątkiem krótkich okresów, kiedy było gorzej i miałam niższe BMI. (rozwój ED w wieku 19 lat, a teraz mam 35 lat). Ale mój punkt odniesienia wydaje się wynosić 16. Wypuścili mnie ze szpitala, gdy osiągnęłam BMI 16,5 lub w przybliżeniu.

Czasami myślę, że gdybym miała pełniejsze życie i osiągnęła więcej, gdybym miała normalne BMI... ale ponieważ jestem do tego tak przyzwyczajona, nie potrafię dokładnie powiedzieć, jak to jest. Dla mnie to normalne. Ale łatwo się męczę. Moje ciało nie wchłania żelaza i B12. Muszę jeść dużo "naturalnych środków przeczyszczających", takich jak śliwki, kiwi, kawa itp., aby mieć regularną pracę jelit. To tak, jakbym nie mogła sobie pozwolić na niezdrowe jedzenie, bo moje ciało zaczyna protestować. Mam złą skórę (suchą, egzemę, trądzik). Od prawie 15 lat prawie cały czas odczuwam ból pleców. Niedawno zdiagnozowano u mnie ADHD, ale podejrzewam, że te objawy są naprawdę konsekwencją mojej ED. Mam wysoki poziom lęku związanego ze wszystkim, co dotyczy zdrowia. Mam depresję. Mam problemy z tarczycą. Ale poza tym jem normalne ilości, więc mogę funkcjonować.

 

Jestem niski, ale i tak dobrze wyglądałem. Nie miałem żadnych konsekwencji zdrowotnych do 15 roku życia. Skład ciała zdecydowanie ma jednak znaczenie.

 

Przez 9 lat zmagań z zaburzeniami odżywiania najwięcej czasu spędziłam w zakresie BMI 16. Dla mnie, kiedy spadłam do zakresu 15 i 14, nie było wątpliwości, że cierpię na anoreksję, ale w zakresie 16 wszystko zależało od osoby. Obecnie moje BMI wynosi 17, jestem w 18 tygodniu ciąży i wiele osób komentuje, jak „chuda” i „malutka” jestem, więc nie wiem. Osobiście czuję się jak wieloryb.

Tak czy inaczej. Oto kilka zdjęć mnie z BMI w zakresie 16. Nie czułam się dobrze, ale też dużo objadałam się i prowokowałam wymioty, więc zrób z tą informacją, co chcesz.

 

W ciągu moich 9 lat z zaburzeniami odżywiania, z przerwami, spędziłam najwięcej czasu w zakresie BMI 16. Dla mnie, kiedy spadłam do zakresu 15 i 14, nie było żadnych pytań, czy cierpię na anoreksję, ale w zakresie 16 zależało to naprawdę od osoby. Obecnie moje BMI wynosi 17 i jestem w 18 tygodniu ciąży i wiele osób komentuje, jak "chuda" i "drobna" jestem, więc nie wiem. Osobiście czuję się jak wieloryb.

Tak czy inaczej. Oto kilka zdjęć mnie z BMI w zakresie 16. Nie czułam się dobrze, ale też dużo jadłam i prowokowałam wymioty, więc zrób z tą informacją, co chcesz.

Z innej beczki, ale dziewczyno, masz takie piękne włosy!

 

Osobiście czułem się dobrze przy BMI 16. Jednak byłem nastolatkiem i nadal nim jestem, ale miałem niedowagę. Myślę, że ponieważ jestem nastolatkiem, użyję mojego doświadczenia przy BMI 14 jako lepszego przewodnika. Czułem się w porządku, bardzo zimno, często słabo, nie miałem dużego apetytu, szybko się najadałem, niezbyt często robiłem kupę itp.

 

BMI 15-16 było szczerze mówiąc moim ulubionym, ponieważ chociaż zdecydowanie wyglądałem szczupło, czułem, że normiki tak naprawdę nie zakładały, że mam ED tylko z tego powodu. Ale widziałem wyraźnie wszystkie moje ulubione kości, nawet kręgosłup, i w końcu rozwijałem najmniejsze przerwy między udami. A ubrania też dobrze na mnie wyglądały. Tęsknię za tym.

 

Mam BMI 16. Przytyłem trochę od czasu, gdy miałem 14 lat. Szczerze mówiąc, czuję się dobrze fizycznie, mam więcej energii i sprawności umysłowej niż przy BMI 14. Moje kości są wciąż dobrze widoczne i często mi zimno, ale poza tym nie jest tak źle

 

szczerze mówiąc, w pewnym sensie przyzwyczajasz się do każdego BMI

 

Czułem się doskonale zdrowy.
16s to świetne miejsce, 15s też jest ok. Czuję się słaby przy 14s

 

Byłem zjebany przy BMI 16. AN (b/p) po prostu w ogóle w życiu. Straciłem wszystko, co mnie definiowało. Powiedziałem ostatnio żonie, że podobało mi się moje ciało 15,6 i ona na to: "Z tym ciałem nic byś nie zrobił. Cały czas mdlałeś". I to była prawda.

 

Od kilku lat mam BMI 16-punkt-cokolwiek. Mam podtyp anoreksji bulimicznej, więc to, jak się czuję, zależy od tego, które zachowania dominują w danym momencie.

Czasami stosowałam wysokie restrykcje i mniej objadałam się/prowokowałam wymioty, szczerze mówiąc, nie czuję się źle. Zdecydowanie potrafię wykonywać codzienne zadania. Nie mogę z pewnością wypowiedzieć się na temat mojego zdrowia, ponieważ tak dawno nie byłam u lekarza.

Kiedy ciągle się objadam i prowokuję wymioty, czuję się jak gówno. Tak zmęczona i zmarznięta, trzęsąca się, bóle głowy i ogólne bóle ciała. Woda zatrzymuje się bardziej intensywnie przy niskiej wadze.

Mój stan psychiczny jest różny. Kiedy stosuję umiarkowane do wysokich restrykcje - bez objadania się i prowokowania wymiotów - odczuwam tylko lekkie zamglenie mózgowe, a czasem wcale. Kiedy stosuję niskie restrykcje lub B/P, jestem głupia jak but. Nie było to tak poważne, gdy miałam wyższe BMI, dlatego o tym wspominam.

Jestem niska, tylko 150 cm wzrostu, więc nie wyglądam na wychudzoną ani nic takiego. Moje ramiona są chude, ale brzuch mam ogromny. Przy niższym BMI każde odzyskane kilogramy zwykle trafiają prosto do środka. Prawdopodobnie sam byś to zauważył, najprawdopodobniej dlatego, że "szum jedzenia" w moim mózgu jest znacznie podwyższony przy BMI 16 w porównaniu do wyższego BMI.

Jeśli masz jakieś bardziej szczegółowe pytania, daj mi znać. Jak powiedziałam, od kilku lat mam to BMI.

 

Moje BMI oscylowało w okolicach połowy 16 od września 2018 do sierpnia 2019 roku. W tym momencie mojego życia mój naturalny punkt odniesienia wynosił około 57 kg, więc BMI poniżej 18,2, więc nie była to ogromna zmiana w stosunku do BMI w okolicach 16. Schudłam też bardzo powoli.

Jednak zdecydowanie się ograniczałam i zdecydowanie to czułam. Mój plecak wydawał się cięższy do noszenia, wchodzenie po schodach było trudniejsze, czułam się słabo, a czasem zimno. Mój mózg nie działał tak dobrze, jak mógłby. W tamtym czasie wciąż w dużej mierze zaprzeczałam swojemu zaburzeniu afektywnemu dwubiegunowemu i naiwnie wierzyłam, że moje zaburzenie odżywiania tak naprawdę pomoże mi utrzymać moje stany psychiczne pod kontrolą. Byłam w depresji, często miałam hipomanię, znowu byłam w depresji. To oczywiście objawy niezwiązane z zaburzeniami odżywiania. Nie sądzę, żeby zostały one tak bardzo nasilone przez zaburzenia odżywiania, ponieważ nie pogorszyły się zbytnio w moim ostatnim nawrocie, który rozpoczął się latem 2020 roku.

Wyglądałam na niedowagę i małą dla innych ludzi. Mój przyjaciel wciąż nazywał mnie anorektyczką. Mój chłopak powiedział, że jestem za chuda i wiedział, że mam anoreksję, więc był naprawdę zmartwiony (i naciskał na to). Nie widziałam tego. Powiedziałam mojej psychiatrze w 2019 roku, że mam anoreksję i nie kwestionowała tego, tylko zapisała to i czasami pytała mnie, jak jem. Widziała, jak wyglądam, więc myślę, że nie uzasadniało to interwencji medycznej, nigdy też nie pytała mnie o moją dokładną wagę.

To jest niezdrowe. Czułam się niezdrowo. Czułam, że nie jem wystarczająco dużo. Moja twarz wyglądała na chudą, a na niektórych zdjęciach moja skóra wygląda tak, jakby po prostu zwisała z mojej twarzy.

Oto zdjęcie (nie wiem, mam nadzieję, że nie wyglądam na dużą)

Edycja: Znalazłam więcej zdjęć. Niektóre z nich wyglądają dobrze. Niektóre z nich wyglądają strasznie.

 

Ukochani wyrażaliby zaniepokojenie, ale nie chodziło im tak bardzo o to, że myśleli, że jestem anorektyczką, ale raczej o to, że jestem zestresowana lub zmagam się z jednym z moich problemów zdrowotnych, które powodują nudności. Ale zawsze byłam szczupła, więc utrata wagi nie była tak drastyczna/zauważalna, myślę. Wyglądałam jak to, co uważałam za „godną pozazdroszczenia szczupłą”. Nie czułam się zbyt szczupła ani źle, dopóki nie skończyłam 14 lat. Więc jestem niezdrowa i czuję to, w przeciwieństwie do 16 lat, kiedy czułam się po prostu szczupła i wspaniała.

 

Obecnie mam BMI 16, wcześniej było znacznie niższe, ale zostałem zmuszony do hospitalizacji, ale powiedziałbym, że wszystko pomiędzy BMI 15,5 a 16 to całkiem dobry cel, który warto mieć. Wyglądasz prawie anorektycznie, ale nie do końca, niektóre części twojego ciała nadal będą miały całkiem normalny rozmiar (to zależy od osoby, niektóre osoby nadal będą miały pulchne policzki, palce itp.), będziesz dostawać komentarze na temat tego, jak chudy jesteś, ale są one nadal dość pozytywne w porównaniu do sytuacji, gdy osiągasz BMI 14 i mniej.

 

Zdecydowanie łatwy do utrzymania

 

Moja najniższa waga wynosiła dokładnie BMI 16, było to dla mnie dość łatwe do utrzymania, ale szczerze mówiąc, prawie tego nie pamiętam. Byłam wygłodniała, zmęczona i przygnębiona, z zamglonym mózgiem przez cały dzień, każdego dnia. Ale wiem jedno, nie czułam się wystarczająco szczupła. To znaczy, nie myślałam, że jestem 'gruba', ale wciąż chciałam schudnąć 20 funtów, a moje ciało czuło się do bani. Ale jednocześnie każdy jest inny.

 

Utknęłam na BMI 15,8 od ponad roku i nienawidzę tego, jak wyglądam. Czuję, że wciąż wyglądam na zbyt pucołowatą/normalną, ale zmagam się również z okropnymi fizycznymi skutkami ubocznymi, takimi jak chroniczne zmęczenie, ciągłe wzdęcia i zaparcia, słabe mięśnie, brak okresu, mgła mózgowa, kołatanie serca, niedoczynność tarczycy, ciągły głód oraz nasilony lęk i depresja. Psychicznie nie czuję się wystarczająco szczupła, ale fizycznie też nie czuję się zdrowa. Najgorsze z obu światów 😭 Oto kilka moich zdjęć, jeśli to pomoże